Bitka za Loznicu ili bitka na Tičaru polju je bitka koja je vođena 2. i 3. oktobra po starom kalendaru, odnosno 17. i 18. oktobra 1810. godine po novom kalendaru.

Oko 30.000 Turaka pod komandom Ali-paše Vidajića spustilo se niz Drinu šajkama do Tičara polja, blizu Loznice. Utvrđene gradske bedeme branilo je 1.200 Srba koje je predvodio loznički vojvoda Antonije Anto Bogićević.

Procjenjujući da neće uspjeti da odoli turskim napadima, vojvoda Anto se obratio za pomoć Luki Lazareviću.

Nakon što je izvješten o opsadi Loznice i pošto je odbio Hasid-pašu sa Morave, Karađorđe je uputio pismo Petru Dobrnjcu, tražeći od njega pojačanje:

,,Ne oklevaj ni minuta. Svaki minut vredi, do toga je jako stalo hoće li mi vojska minut ranije na Drinu stići.“

U pomoć je stiglo oko 10.000 boraca.

Luka Lazarević i Jakov Nenadović stigli su sa vojskom šabačke i valjevske nahije. Presudna bitka počela je ujutro 2. oktobra 1810.

Borba golim sabljama trajala je oko dva sata. Na kraju je pobjedila srpska vojska. Tokom poslednja dva dana poginuo je 121 srpski borac, a njih 178 je ranjeno, dok je po istorijskim spisima bilo tri puta više poginulih i ranjenih Turaka.

O bici je kasnije Karađorđe izvjestio Milana Obrenovića:

,,Izašli u polje i Turci i mi, te smo se pobili strašno iz topa i pušaka, za osam sati da od ove bitke veće bilo nije.“       

Guslar Filip Višnjić opjevao je ovu bitku u istoimenoj pesmi „Boj na Loznici“. Ova pobjeda srpske vojske spada u red najznačajnijih u Prvom srpskom ustanku.

U ovom boju je ranjen Cincar Janko Popović, njegov megdan na Tičaru je opjevao Sima Milutinović Sarajlija u spevu „Serbijanka“.

Posle oslobođenja Loznice od Turaka u proljeće 1807. godine, po naređenju Jakova Nenadovića, izgrađen je šanac nepravilnog četvrtastog oblika, dimenzija 120 sa 105 metara. Šanac je imao bunar, magacin za municiju, spavaonicu, crkvu, ostavu za hranu, tunel koji je vodio do rijeke Štire, pet topovskih mjesta okrenutih prema Drini i mogao je da primi do 2.000 vojnika.

Na njemu su bila dva odbrambena bedema, visine do 12 metara, a debljine oko 10 metara. Danas se na istom mestu nalaze stara loznička crkva, grob vojvode Anta Bogićevića i osnovna škola, koja nosi njegovo ime.